Metro 2033 – Dmitry Glukhovsky

Wyobraźcie sobie taką sytuację: wybuch bomby atomowej, który na całej planecie niszczy życie w takiej formie jaką znamy. Akurat byliście w Warszawie, w okolicach metra, mieliście czas, żeby instynktownie się w nim schować. Odwrotu nie ma, bo promieniowanie na zewnątrz jest zbyt wysokie. Po kilku latach na stacjach metra tworzą się frakcje: od Młocin do Słodowca – komuniści, od Marymontu do Ratusza – Związek Hipsterów, Świętokrzyska i Centrum – Stowarzyszenie Kupców Warszawskich (ktoś musi karmić i odziewać mieszkańców), Politechnika i Pole Mokotowskie – AA (Autochtoni Anemiczni - rzecz jasna), od Racławickiej do Wilanowskiej – faszyści, od Służewa do Kabatów – Wyznawcy Apple’a. Wyobraziliście sobie to?

To teraz przenieśmy się do znacznie większego metra moskiewskiego. Akcja tocząca się w tytułowym 2033 r. jest konsekwencją wybuchu z 2007 r., a to co napisałam o braku życia w znanej nam postaci... No cóż, to nie jest tak, że życie całkowicie zniknęło z powierzchni ziemi. Raczej dostosowało się do warunków. I nie są to tylko odrodzone na wolności konie Przewalskiego (jak w Czarnobylu). Problem stanowią mutanty (mutanci?), które zaczynają się przedostawać do wnętrza metra i zagrażają jego mieszkańcom. Podobno jest jakiś ratunek, na jego poszukiwania wybiera się Artem, młody chłopak mieszkający na najbardziej wysuniętej na północ stacji, która jest pierwsza na drodze Czarnych (tak nazywają wspomnianych mutantów). W swojej podróży z WOGNu nasz bohater (zżyłam się z nim, więc chyba mogę tak powiedzieć, że nasz) wędruje przez prawie całe metro, a to nie jest synonim przyjemnej wędrówki. Szczególnie w ciemnych tunelach, w których czeka na człowieka różnego rodzaju niebezpieczeństwo (i wcale nie są to zmutowane formy życia). Ale też nie wszystkie stacje chętnie witają podróżnych.

Bo owe stacje łączą się ze sobą w różne frakcje, konfederacje i inne związki, są od siebie współzależne, ale bywają też w stanie wojny. Po tylu latach w zamknięciu wytworzyła się miniatura społeczeństwa, która w rzeczywistości chyba nie miałaby racji bytu. Ale nie należy się nad tym nadmiernie zastanawiać, w końcu to fikcja literacka, a pomysł zacny.

Nie zaliczyłabym Metra 2033 do science fiction, dla mnie to raczej przygodowe fantasy osadzone w specyficznych jak na gatunek realiach. Czyli: fantastyka - tak, naukowa - niekoniecznie. Bardzo dobra, wciągająca fantastyka, która oferuje liczne zwroty akcji i ciekawe rozwiązania problemów. A, co bardzo ważne, zakończenie jest najwłaściwsze z właściwych.

Moje dotychczasowe doświadczenia z literaturą rosyjską ograniczają się do Dostojewskiego i Bułhakowa, Metro 2033 to pierwsze zetknięcie ze współczesnym pisarstwem naszych wschodnich sąsiadów (jeżeli Obwód Kaliningradzki uznamy za przedstawicielstwo całej Rosji, a chyba tak jest). I mam wrażenie, że ta książka jest taka... rosyjska. Nie wiem czy wiecie co mam na myśli - to trochę jak z tą rosyjską duszą, o której wszyscy wiedzą, że jest, ale nikt jej jednoznacznie nie definiuje. Książki amerykańskie czyta się zupełnie inaczej, tak samo jak zupełnie inne od amerykańskiego jest kino europejskie. Ale to chyba trzeba przeczytać, żeby się przekonać, bo ja nie potrafię tego ubrać w słowa.

W każdym razie - polecam Metro 2033 jako dobrą literaturę przygodową.