Więzień Nieba - Carlos Ruiz Zafón

Czemu? Czemu ta książka nie ma zakończenia? Czemu cliffhanger?...

E, to głupie pytanie. Teraz ludzie będą czekali na kolejną część cyklu o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Hm. Chociaż może to wcale nie był cliffhanger? W sumie nie było jakiegoś dramatycznego zawieszenia akcji. Po prostu nic się nie wyjaśniło.

Wracamy do Barcelony lat 50. XX w. Daniel Sempere wiedzie żywot przykładnego męża, a Fermín Romero de Torres w niedługim czasie również ma wstąpić w związek małżeński. Im bliżej jednak tego wydarzenia, tym Fermín bardziej się denerwuje i sprawia wrażenie jakby chciał się wycofać z całego przedsięwzięcia. Tylko że to bardziej przeszłość go przeraża, wcale nie przyszłość.

Autor pisze we wstępie, że do opowieści o Cmentarzu Zapomnianych Książek można wejść z dowolnej strony. „Więzień Nieba”, tak jak pisałam ostatnio, rzeczywiście wyjaśnia co nieco jeśli chodzi o „Grę Anioła”, tamta książka nabiera zupełnie nowego sensu. A jeśli przygodę z Zafónem zaczniecie od jego najnowszej powieści, może od razu zupełnie inaczej podejdziecie do poprzedniej.

Nie podoba mi się jednak to, że powieść jest tak naprawdę krótka, a wydawnictwo trochę ją rozciągnęło powiększając czcionkę. Podejrzewam, że kolejna część cyklu (która z pewnością powstanie, bo chyba autor nie zawiesiłby tak bezsensownie akcji gdyby nie planował kolejnych części?) z powodzeniem mogłaby się znaleźć w „Więźniu Nieba” i wtedy dostalibyśmy powieść podobną objętościowo do dwóch poprzednich. No ale jasne, trzeba wziąć pod uwagę czynnik finansowy.

Pomijając te szczegóły, książka mi się podobała. Dowiedziałam się trochę o historii Fermina (poczułam się prawie jakbym czytała „Hrabiego Monte Christo”), odwiedziłam Barcelonę, zajrzałam na Cmentarz... Wydaje mi się, że wielbiciele Zafóna powinni być zadowoleni.