Jestę Blogerę (Książkowym)

Kadr z filmu "Fahrenheit 451" (reż. François Truffaut)

Do niedawna żyłam sobie w przekonaniu, że blogerzy książkowi i ich blogosfera to taka totalna nisza, do której nikt nie zagląda oprócz nich samych - tak wynikało również z moich badań przeprowadzonych do pracy magisterskiej w zeszłym roku. Choć odbiorcy blogów (wszystkich) dzielą się między innymi na aktywnych i pasywnych, czyli takich, którzy zostawiają komentarze i ich nie zostawiają, to nie mając dostępu do statystyk, nie mogłam sprawdzić jak dużo tych drugich przewija się przez blogi.

Aż tu nagle dowiedziałam się jak w innych zakamarkach Internetu patrzy się na blogerów piszących o książkach. Nie powiem, żeby to było dla mnie jakieś zaskoczenie, bo miewam podobne zdanie, ale pomyślałam sobie, że to krzywdzące (zawsze) wrzucać wszystkich do jednego wora. Ogólnie przeświadczenie jest takie, że blogerzy książkowi piszą o największych kupach w samych superlatywach, bo inaczej wydawnictwa nie będą chciały z nimi współpracować. Wiem, że zaraz mogłyby się podnieść głosy (gdyby zaglądało tu więcej wspomnianych blogerów), że "wcale tak nie jest!", "jesteśmy asertywni!", "piszemy co myślimy!". A to by znaczyło, że blogerzy albo dostają same świetne książki, albo niespecjalnie potrafią ocenić co jest dobrą literaturą, a co nie do końca. Prawdopodobnie strzelam sobie samobója, ale skłaniam się do tego drugiego wyjaśnienia. Zdarza mi się zaglądać na inne blogi jeśli zobaczę, że ktoś zrecenzował książkę, którą ja też czytałam. Niejednokrotnie już okazywało się, że coś, co ja uznałam za popis grafomaństwa, ktoś inny określił mianem "uduchowionej wędrówki przez bezdroża intelektu", czy jakoś równie idiotycznie. Być może dlatego, że ja nie jestem związana z nikim żadną umową, nawet dżentelmeńską.

Ale to oczywiście nie znaczy, że po każdej książce jadę jak po burej suce (czy coś). Teraz nastąpi wytarty frazes: oceniam dobrze książki, bo dobre książki czytam. Serio. Skoro wydaję na nie swoje pieniądze to staram się, żeby nie była to kasa wyrzucona w błoto. A kiedy dostaję od kogoś książkę do recenzji (raczej od autorów niż od wydawnictw) (i to też bez przesady), rzeczywiście mam problem, żeby napisać o niej źle. Ale staram się (oczywiście wtedy kiedy mi się nie podoba). Tylko że przeważnie szukam jakichś pozytywów, które zrównoważą moją negatywną opinię. Więc chyba jest ziarno prawdy w tych opiniach o amatorskich recenzjach książek.

Powiem szczerze, że w tej chwili gdyby ktoś mnie nazwał "blogerką" to poczułabym się urażona. I nie mówię tego tylko w kontekście blogów i blogerów książkowych. Kiedyś (w zamierzchłych czasach) synonimem blogerki była rUsZoFa nAsToLaTkA, która na swoim blogasku opisywała smuteczki dnia codziennego. Teraz mottem wielu blogerów mogłoby być zdanie "nie znam się, to się wypowiem" - szczególnie tych lajfstajlowych i, tfu!, kulturalnych (piszących o kulturze). Bo niby, jako blogerzy, zaczęliśmy się specjalizować i już nie piszemy byle czego. Jesteśmy ekspertami, a inni spijają timesa lub calibri z naszych palców, klawiatur i monitorów. Tylko że od czego jesteśmy ekspertami? Od bycia blogerami?