"Wampiry wstawały z martwych, z grobów i z krypt, ale nigdy nie zdołały tego dokonać z kota."
Nie jest łatwe napisanie czegoś oryginalnego o twórczości Pratchetta. Wręcz jest to niemożliwe, bo wszystko zostało już napisane.
Tym razem Esme Weatherwax (zwana babcią), Gytha Ogg (zwana nianią) oraz Magrat Garlick (zwana... no, Magrat) wyruszają w daleką podróż. Swoimi miotłami (miotła babci pali tylko "na pych") lecą aż do Genoi, w której nieustannie toczy się Opowieść. Babcia, niania i Magrat (oraz Greebo, kot niani) odwiedzają po drodze wiele krain pozostawiając w nich po sobie niezatarte wspomnienia... A przy tym, oprócz swojej, uczestniczą w wielu innych opowieściach. Podróż przez wnętrze góry przypomina motyw z "Władcy Pierścieni", przyjęcie czarownic przez miejscowych w gospodzie pełnej czosnku jest niczym z "Nieustraszonych pogromców wampirów" Polańskiego (albo z musicalu "Taniec Wampirów" - zabrakło tylko piosenki "Czosnek"). Pojawiają się także Śpiąca Królewna i Czerwony Kapturek.
Jest to opowieść o tym, czy można zmusić ludzi, aby czuli to, co powinni czuć oraz zachowywali się tak, jak powinni się zachowywać. I czy będą wtedy szczęśliwi. W typowo prachettowskim wydaniu. Warto przeczytać.
(cytat pochodzi z "Wyprawy czarownic" w tłumaczeniu Piotra W. Cholewy)
Świetna książka. Moją ulubioną wiedźmą jest babcia Weatherwax;)
OdpowiedzUsuńBabcia jest bezkonkurencyjna, ale Niania też ma coś w sobie :) No i Greebo...
OdpowiedzUsuńNo cóż, genialna satyra na turystów, a pocztówki Niani powalały.
Nie wiem tylko dlaczego w tej książce Niania czy Babcia pisane były małą literą - zarówno w Kapeluszu pełnym nieba, jak i w Trzech Wiedźmach te człony traktowano jako część nazwy własnej i dla mnie tak wyglądają bardziej swojsko :)
@Karodziejka: Pewnie kto inny robił skład, zajmował się edycją, czy od czego tam to zależy. W ogóle nie zwróciłam na to uwagi ;)
OdpowiedzUsuń