(All you bitches) put your hands in the air, czyli cała Arena trzyma ręce w górze

Żałuję, że nie mogę Wam tego pokazać. Niesamowite.

Po raz drugi w te wakacje wybraliśmy się z quazem na koncert w łódzkiej Atlas Arenie. Na ten pierwszy, Iron Maiden, chyba bardziej czekaliśmy, bo i zespół był nam lepiej znany (relacja z koncertu IM tutaj: klik). Na ten drugi, wczorajszy, bilety kupiliśmy chyba trochę pod wpływem impulsu (ale ów impuls musiał być dosyć wyraźny skoro w ogóle udało nam się je dostać). Nie żałuję.

Koło południa, kiedy (służbowo) wychodziłam z pracy, z zaciekawieniem rozglądałam się w poszukiwaniu ludzi, którzy będą wyglądali jakby przyjechali na koncert System of a Down. I nawet dostrzegłam kilka osób w koszulkach zespołu, ale jakiegoś szału nie było. Zaczęłam się nawet zastanawiać czy bilety na pewno się tak szybko rozeszły i czy Arena nie będzie świecić pustkami... Jednak zmartwienie było przedwczesne.

Spokojnie wróciłam do domu, poczekałam na quaza, zjedliśmy obiad, obejrzeliśmy Teleexpress, potem kawałek relacji z Mistrzostw Świata w lekkiej atletyce (akurat widzieliśmy jak Piotr Małachowski zdobywał srebrny medal w rzucie dyskiem)... Wiecie, takie tam zwykłe popołudnie. Kiedy już po tych wszystkich atrakcjach przeteleportowaliśmy się na przystanek autobusowy okazało się, że atmosfera koncertu wciąż się nie pojawia. Nie było samochodów z przyklejonymi na szybach kartkami z nazwą zespołu ani ludzi pokazujących sobie różki. Widziałam, że niektórzy jadą w koszulkach Systemu, ale nie było to tak oczywiste jak przed koncertem IM. Na przystanku też nikt się nie wyróżniał. Potem okazało się, że trzy nastolatki, które z nami jechały, zmierzały w to samo miejsce, ale w innych okolicznościach równie dobrze mogłabym pomyśleć, że jadą na koncert Rihanny.

Atlas Arena przed koncertem - żeby nie było wątpliwości, to nie jest główne wejście

Im bliżej Areny, tym oczywiście więcej ludzi. Szybko zorientowaliśmy się, że średnia wieku będzie niższa niż na poprzednim koncercie - właściwie to już wcześniej się tego spodziewaliśmy, chociażby dlatego, że zespół jest młodszy od Żelaznej Dziewicy (ma też sporo dłuższą historię nieistnienia). Quaz zwrócił też uwagę, że niektórzy chyba nie wiedzą jak się powinni ubrać na koncert, ale to jest oczywiście kwestia gustu :P (chociaż to była akurat reakcja na widok dziewczyny, która chyba przyjechała prosto z Patelni przy warszawskim metrze - o ile wciąż można tam spotkać nastoletnich emo-gotów).

Hawk Eyes

W miarę sprawnie przemieściliśmy się do wnętrza obiektu, kupiliśmy sobie niegazowaną wodę za 5 zł (w pakiecie nie dostaje się zakrętki), odszukaliśmy swoje miejsca na trybunach i rozpoczęliśmy czekanie - proces sprzyjający obserwacji zapełniającej się Areny. Jako support, równiutko o 19.30, na scenie pojawiła się brytyjska grupa Hawk Eyes grająca, jak podpowiada mi wikipedia, różne rodzaje metalu oraz rock eksperymentalny. Powstała w 2004 roku, więc może nawet ma na swoim koncie jakieś przeboje, ale trudno mi to ocenić, bo w ogóle chłopaków nie znam, pierwszy raz ich na oczy widziałam. Nie porwali mnie. Grupa ludzi pod sceną nawet próbowała się wczuć, ale byli w mniejszości i raczej nie do końca zdeterminowani. Na swój występ zespół dostał pół godziny i o 20.00, żeby nie było żadnych wątpliwości, od razu po jego zakończeniu (występu znaczy), na scenę wbiegła ekipa ustawiająca SOAD. Zaczęli od wniesienia...

DYWANÓW. Jeden zainstalowali z tyłu sceny, po prawej, a trzy pozostałe z przodu, mniej więcej w tych miejscach, w których można się było spodziewać wokalisty, gitarzysty i basisty. Gdyby nie to, że mogą tu zawitać jakieś wrażliwe artystyczne dusze zapytałabym "na chuj im te dywany?". Ale nie zapytam. Kombinowaliśmy, że może występują boso i lubią czuć pod stopami porządny dywan w tureckie wzory, ale to chyba nie to. Zagadka pozostała nierozwiązana.

Na tym zdjęciu został uwieczniony pan, który przykleja dywan do sceny

Przygotowania do występu gwiazdy wieczoru trwały około 45 minut, czyli tyle ile zakładał harmonogram imprezy. W tym czasie Arena się zapełniła, a obok nas pojawili się ludzie. Myślę (jestem pewna), że na Golden Circle jeszcze trochę osób by się zmieściło, nie wiem jak na pozostałą część płyty, bo nie widziałam samego tyłu. Kiedy (mniej więcej) o 20.45 usłyszeliśmy pierwsze dźwięki Aerials wszyscy siedzący wstali i zaczął się koncert. A oto setlista (mam nadzieję, że kompletna i w ogóle):

Kawałki pochodziły ze wszystkich pięciu albumów. Właściwie już wcześniej wiedzieliśmy co zagrają, bo w czasie całej tej trasy koncertowej (Reunion Tour) grają mniej więcej to samo - z jakimiś drobnymi wyjątkami.

Na GC - po prawej - jeszcze zmieściliby się ludzie

Trudno opisać wrażenia. Cytat w tytule posta pochodzi z utworu Lost in Hollywood i naprawdę cała Arena trzymała ręce w górze. Na wolniejszych kawałkach w tłumie pojawiały się płomyki zapalniczek, a w czasie szybszych ludzie na płycie dziko pogowali. Wtedy żałowałam, że jestem na trybunach, gdzie współsłuchacze ograniczali możliwości ekspresji (chociaż na płycie trzeba bardziej uważać i mieć silne łokcie - jeszcze zanim zaczął się koncert widziałam jak jedną dziewczynę ochroniarz wynosił, przewieszoną przez ramię jak worek, a za nim poszli ratownicy medyczni; podejrzewam, że miała za mało tlenu). Z jednej strony miałam faceta, który przywiózł na koncert córkę i jej koleżankę - nawet nie było źle, trochę się gibał, ale nie chciałam go ciągle uderzać rękami, więc musiałam się przyciskać do quaza. On z kolei miał po drugiej stronie stado morsów, które albo siedziało, albo stało nie ruszając niczym. No heloł. Idziesz na koncert takiej kapeli i stoisz jak słup? To już lepiej zostać w domu i słuchać płyt - dźwięk lepszy i ludzi nie ma wokół.

Te jasne punkciki na widowni to zapalniczki - w razie gdybyście się nie domyślili ;)

Skoro już przy dźwięku jestem. Zaraz po koncercie, w autobusie, słyszałam narzekania jakiejś dziewczyny, że koncert był kiepsko nagłośniony. Nie znam się na tym, ale moim zdaniem wcale nie było źle. Przecież na takiej imprezie musi być głośno, a mimo wszystko dobrze było słychać. Akurat wielu tekstów SOAD nie da się zrozumieć nawet jak się ich słucha w domowym zaciszu, więc nie jest specjalnie zaskakujące, że na żywo też były trudne do zrozumienia. Jedyna rzecz, która mi się średnio podobała to fakt, że nawet kiedy Tankian śpiewał jako chórek Malakiana, to i tak było go słychać lepiej i nawet trochę zagłuszał gitarzystę (znacie Scars on Broadway? to kapela owego gitarzysty, w której to wspomniany śpiewa na pełny etat). Poza tym konferansjerka nie jest najmocniejszą stroną głównego wokalisty Systemu, trochę nas zagadywał Daron Malakian i nawet był całkiem zabawny, ale przecież nie chodziło o gadanie, a o muzykę (dum dum dum - taki trochę wytarty frazes).

Nie przesłoniły jej żadne pokazy pirotechniczne ani jakaś inna scenografia, właściwie to w ogóle nic jej nie przesłoniło, bo jedyną "ekstrawagancją" były zmieniające się światła. Ale to chyba nie jest nic nadzwyczajnego. Mam wrażenie, że tylko w filharmonii oświetlenie w czasie koncertu się nie zmienia ;) I wiecie, nie chodzi mi o to, że tak jest lepiej albo gorzej niż na koncercie Iron Maiden (dla tych, którzy czytali wpis o tamtym koncercie albo po prostu na nim byli). Jest inaczej, ale też czego innego się spodziewaliśmy. Jedyny zawód to ten, że wczoraj nie było żadnego telebimu, na którym można byłoby zobaczyć muzyków z bliska.

Na zdjęciach niestety nie widać jak Serj Tankian się wyginał - rzadko to rzadko, ale nie mogłam oderwać od niego oczu ;)

Wyeksponowany Daron Malakian

Aha, i jeszcze jedna rzecz, która mnie mocno wkurzyła - palenie papierosów na trybunach. Dobrze, że tylko jeden taki mądry się znalazł (w naszym sektorze przynajmniej), ale niestety nie poprzestał na jednym papierosie. I tak prawie nie było czym oddychać, a tutaj jeszcze dym. Szkoda, że ochrona nie zareagowała, ale pewnie nie widzieli ze swoich miejsc.

Koncert trwał 1,5 godziny. Przez tyle czasu tańczyliśmy, skakaliśmy, klaskaliśmy i śpiewaliśmy. Razem z zespołem wokalizowaliśmy I-E-A-I-A-I-O, odśpiewaliśmy "everybody’s going to the party, have a real good time" (B.Y.O.B.), płakaliśmy kiedy anioły zasłużyły na to, żeby umrzeć... (nie pytajcie) ("I cry when angels deserve to die" - Chop Suey!). Było świetnie. Szkoda, że bez bisów, ale z drugiej strony i tak zagrali 25 kawałków, więc nie jest źle. Oczywiście już znalazłam w sieci narzekania ludzi, że to było nie tak, że tamto źle, że gwiazdorzyli, ale jak się chce człowiek przyczepić, to we wszystkim znajdzie powód. Ja się świetnie bawiłam i mam nadzieję, że będę jeszcze miała okazję zobaczyć System of a Down na żywo.

Do domu wróciliśmy zmęczeni, ale zadowoleni (no bo jak mogłoby być inaczej?). Tylko szkoda, że dzisiaj rano z bolącym gardłem trzeba było wstać do pracy... Dobrze, że przed nami długi weekend :)

A tutaj Lost in Hollywood, które niestety nie ma teledysku. Cieszcie się zatem samą muzyką:

PS. Wszystkie zdjęcia są autorstwa quaza i jego telefonu (poza pierwszym, które pochodzi ze strony Atlas Areny). Nie kradnij, zapytaj.