Hotel "Bertram" - Agatha Christie

Zanim usiadłam do napisania opinii o kolejnej książce Christie, przypadkiem natknęłam się na to, co pisałam niemal rok temu o "Tajemniczym panu Quinie". Od razu mogę powiedzieć - "Hotel Bertram" nie jest tak pełną tajemnic opowieścią.

W powojennej Anglii hotel Bertram to miejsce, w którym czas jakby się zatrzymał 50 lat wcześniej. Ludzie, których można tam spotkać, wydają się nie pasować do współczesnej epoki - zarówno goście jak i obsługa. A wśród nich znalazła się panna Marple, jak zwykle czujna i jasno myśląca - pomimo wieku. To tylko ciało się zestarzało, umysł wciąż pracuje na wysokich obrotach. Skoro jest nasza stara znajoma (i nie mam tu na myśli wieku), to musi być i zbrodnia. W istocie - zdarzyła się - ale gdzieś pod koniec, a odgadnięcie mordercy tym razem nawet dla mnie nie było specjalnie trudne (!). Tak naprawdę chodzi o rabunki, które od jakiegoś czasu nękają całą Anglię (i nie tylko). Co prawda są pewne tropy, ale prowadzą donikąd. Cała nadzieja w nadinspektorze Davy'im, że uda mu się poskładać elementy na pozór do siebie nie pasujące.

Czytałam lepsze książki Agathy Christie. Tutaj pierwszy raz mi się zdarzyło naprawdę wcześnie odgadnąć o co chodzi. Jasne, bez szczegółów, ale jednak. Całe szczęście, że bez nich, bo to najbardziej w jej książkach lubię - te logicznie wymienione i tłumaczone argumenty wyjaśniające "kto jest mordercą". Uważam też, że w "Hotelu Bertram" było za mało panny Marple. Może i jestem fanką Herkulesa Poirot, ale, hej!, panna Marple też jest w porządku. Oczywiście to takie tam moje marudzenie, bo tę książkę czyta się niemal równie przyjemnie co inne tej autorki.

I jeszcze taka dygresja na koniec. Ostatnie sceny powieści, tuż przed wyjaśnieniem zagadki, przypomniały mi film Woody'ego Allena "Cienie we mgle". Prawdopodobnie przez tę mgłę.