W dużym skrócie jest to historia pewnej namiętności. Namiętności prowadzącej do granic obłędu.
Pewnej nocy Mario Lopez w jednym z klubów, w których z reguły nie bywa, poznaje Blankę. Dziewczyna przeżywa właśnie rozstanie z pewnym malarzem, a Mario, urzędnik z Jaén, oferuje jej stabilizację. Tylko czy na pewno tego potrzebuje kobieta, która do tej pory wiązała się z mężczyznami nadającymi sobie miano artysty?
To opowieść o tym, co musiało się stać. Wszechświaty tych dwojga się przecięły, ale w końcu musiały pomknąć dalej - oddzielnie. Mario to mężczyzna wychowany w trudnych warunkach na wsi, obecnie pracujący jako kreślarz w urzędzie, wszystko czego pragnie to stabilizacja i Blanka. Ona została wychowana w rodzinie, w której nigdy nie brakowało pieniędzy, nie może żyć bez sztuki, której oddaje się bez reszty. Klimatem przypominało mi to film "Vicky Cristina Barcelona" W. Allena.
Powieść jest króciutka, prawie nie ma w niej dialogów. Pozostawia po sobie lekkie uczucie otępienia.
Seria "Salamandra" pełna jest przeciwieństw. Albo publikuje fenomenalne książki, albo właśnie takie otępiające.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Przy czym ta jest otępiająca nawet nie do końca w negatywnym znaczeniu tego słowa. Ale na pewno może być dosyć męcząca. Myślę, że na "Nieobecność Blanki" trzeba mieć odpowiedni nastrój.
OdpowiedzUsuńPomimo groźby finalnego otępienia napisałaś o tej powieści tak intrygująco, że chyba się skuszę.
OdpowiedzUsuńSerdecznie pozdrawiam.
Ja w ogóle mam z tą książką trochę jak z "Po zmierzchu" Murakamiego. Im więcej czasu upływało od jej przeczytania, tym bardziej stwierdzałam, że swego rodzaju dziwność zamieniała się w coś intrygującego.
OdpowiedzUsuń