Niemy świadek - Agatha Christie

Niesamowite, że niektórzy detektywi nie potrzebują najnowocześniejszych metod badania mikrośladów do zdemaskowania zabójcy. A może czasy Herkulesa Poirot były inne, może wtedy ludzie popełniający zbrodnie nie mieli stalowych nerwów i dlatego przyznawali się pod ciężarem...poszlak. Możliwe jest też, że Poirot zajmował się morderstwami, które popełniały osoby nie nawykłe do tego sposobu radzenia sobie z problemami lub takie, które zaślepione były jedynie żądzą szybkiego zysku.

Właściwie to jeszcze długo mogłabym prowadzić dywagacje na temat natury zbrodni w literaturze - kiedyś i dzisiaj. Ale najpierw jednak parę słów o "Niemym świadku".

Herkules Poirot otrzymuje list z zaświatów. Tak jakby. Zaadresowany został przez pannę Emilię Arundell, ale najwyraźniej zapomniała go wysłać i dopiero dwa miesiące po jej śmierci zrobiła to pokojówka. Starsza pani po upadku ze schodów, o który wszyscy obwiniali pozostawioną na ostatnim stopniu psią piłkę, zaczyna podejrzewać, że ktoś nastaje na jej życie. Prawdopodobnie jest to ktoś z rodziny, bo zdarzenie ma miejsce podczas pobytu najbliższych u niej. Detektyw nie miał szans zareagować na czas, ale teraz czuje się jak najbardziej zobowiązany do rozwiązania zagadki. Jak zwykle - po nitce do kłębka.

Metody Herkulesa Poirot z reguły są niezawodne. Wycieczka na miejsce zbrodni, rozmowy ze wszystkimi zainteresowanymi i związanymi ze sprawą, jeden czy dwa małe testy i voilà! W rzeczywistości to chyba nie jest tak proste, ale temu małemu Belgowi zawsze się udaje. Już nawet nie próbuję go prześcignąć w odkryciu sprawcy, pozwalam nieść się z prądem śledztwa.

"Niemy świadek" nie powalił mnie na kolana, ale wcale nie czuję się zawiedziona. Fabuła była dokładnie taka, jakiej oczekiwałam po Christie. Przyjemna lektura na przyjemny dzień.